Missie en visie

Vernieuwing, gelijkwaardigheid, vrede en stabiliteit brengen in het leven van mensen, dat is waar ik graag wil toe bijdragen.

In mijn praktijk werk ik trauma informed, met kennis over werking en interactie tussen de verschillende hersengebieden, onze instinctieve, meer dierlijke aard, emotionele reacties en cognitieve vermogen.  Het is een uitdaging om de communicatie tussen lichaam en deze verschillende breindelen te faciliteren zodat mensen weer ten volle over hun menselijke vermogens kunnen beschikken om met het leven om te gaan en gelukkig te zijn.

Sentire heeft daarbij ook aandacht voor de existentiële dimensie van het leven en is energetisch en tantrisch geïnspireerd waarbij je elke ervaring mag verwelkomen om te onderzoeken. Het is niet verbonden met een religie of godsdienst. Het integreert wel de energetische dimensie en levensenergie in mens-zijn omdat ze wezenlijk aanwezig is. Tantra is ‘Sanskriet’ en betekent letterlijk ‘verruiming’ en ‘bevrijding’.

Hoe sterk de wereld ook gedigitaliseerd zal zijn, nooit kan dit in de plaats treden van de authenticiteit en échtheid van de eigen gewaarwording en ervaring die je lichaam je laat geeft. Je lichaam is daarbij spiritueel op zich. Een zelfregulerend systeem. Van nature verheldert het, maakt het dronken, verdooft het, intensifieert het, geeft het beelden, kleuren of dromen, visie en ingevingen, lust en genot, zuivert het, schept het, …
Vaak zijn we de poorten hiertoe verloren en is het een hele weg om deze poorten weer te ontdekken of te openen.

 In het ontwikkelen van zelf- en lichaamsbewustzijn, ligt de weg naar ontmoeting en verbinding, wijsheid en dialoog, vrijheid in verbondenheid, de ervaring van onze orgastische en energetische aard, de ervaring van eenheid of no-body, rust in de mallemolen van je hoofd.

Dit gebeurt in een samenspel tussen body, mind en soul, een interactie tussen verlangen, willen, voelen en denken.

Dit pad is geen weg naar individualisering, al lijkt het soms wel zo. Het is een pad van liefde en ware ontmoeting van jezelf, van de ander en ontmoeting tussen jezelf en de ander.  Dit pad opent de poort voor zorgzaamheid, samenleven en een hand reiken aan de ander, zonder dat dit betekent dat je jezelf weggeeft of verliest.

Op dit pad zal je polariteiten ontmoeten zoals openen en sluiten, geven en ontvangen, opladen en ontladen, loslaten en vasthouden, licht en donker, vertrouwen en wantrouwen, ratio en irratio, mannelijk en vrouwelijk, raken en geraakt worden, ernst en speelsheid, negatief en positief, zacht en hard, waarheid en leugen, zwijgen en spreken, … Het zijn allemaal polen werkzaam in ons. In de vereniging van deze polen lost het spanningsveld tussen beide zich op en is er ‘eenheid’. Hierin schuilt het mysterie van de liefde.

Wie hiervoor openstaat, ontdekt mogelijk verwantschap met houdingen uit diverse religies waar deze vaak ontdaan of vervreemd zijn van hun oeroude oorspronkelijke energetische betekenis.

Dit pad is geen hocus pocus methode. Het is een weg van toewijding, moed, doorzetting, zelfreflectie en genieten. Het is een weg die afstemt op de realiteit en context.

Dit pad vervangt ook geen andere medische, psychiatrische, therapeutische of sociale begeleiding.  

Een mens op aarde

Dat ik aarde zal bewonen,
niet op vleugels als een arend,
niet in schemer als een nachtuil,
niet kortstondig als een bloem.

Niet op vinnen onder water,
niet gejaagd en niet de jager,
niet op hoeven, niet op klauwen,
maar op voeten, twee

Om de verte te belopen,
om de horizon te halen,
en met handen die wat kunnen,
kappen, ruimen, zaaien, oogsten.

Met een neus vol levensadem,
met een buik vol van begeren,
met een hoofd niet in de wolken,
wel geheven naar de zon.

Om te overzien die aarde,
haar te hoeden als een kudde,
haar te dienen als een akker,
en te noemen bij haar naam.

Dat ik ben niet meer of minder,
dan een mens, een kind van mensen,
één van velen, één met allen,
groot en nietig, weerloos vrij.
(Huub Oosterhuis)

Ontwikkeling
Cyclussen van 7 jaar – Basisrechten van een kind

De ontwikkeling van kinderen naar volwassenen verloopt in cyclussen van 7 levensjaren. Ook het prenatale leven is een periode vol indrukken en ervaringen. Kinderen hebben niet het bewust-zijn van een volwassene. Regelmatig zijn er ‘groeisprongen’ of ‘bewustzijnssprongen’. Kinderen zijn geen mini-volwassenen. Ook als volwassene loopt onze ontwikkeling en persoonlijke groei door in bogen van 7 jaar.

Baby’s hebben een groot hoofd, in vergelijking met de rest van hun lichaam. Tijdens de eerste levensjaren heeft het kind al zijn energie nodig om zijn lichaam te laten groeien, te ‘aarden’, om met zijn twee voeten op de grond gaan staan, aankomen op deze aarde, in deze mensenwereld. Totaal afhankelijk, spreken zij met hun lichaam. Ze drukken zich uit via beweging, ademhaling en geluid. Zij hebben het vermogen tot overgave en helemaal verbonden te zijn in het hier en nu. Kinderen zijn levenslustig, hebben een sterke wil en ze voelen. Ze kennen geen taboes of culturele gewoontes. Het is belangrijk dat ze vertrouwen krijgen in dit willen en voelen als basis voor hun verdere leven zodat ze niet van zichzelf vervreemden. Vanuit dit willen en voelen, zullen zij ook kennis verwerven en tot zich nemen.

Ook de ademhaling van het kind volgt een natuurlijk golvend ritme doorheen deze levensloop. Deze verschilt naargelang de leeftijdsfase in ritme en frequentie en is orgastisch van aard. Dat wil zeggen dat er momenten zijn dat de in-en uitademhaling rustiger verloopt, andere momenten waarbij de inademhaling sterker is dan de uitademhaling en momenten waarbij de uitademhaling sterker is dan de inademhaling. Dit patroon is gelijkaardig aan een seksueel orgastisch verloop gespreid over verschillende jaren. Onze levensenergie is immers ook een seksuele energie en seksuele ontwikkeling is een levenslange ontwikkeling is, niet iets dat alleen zich in de oedipale fase of puberteit afspeelt.

In de eerste levensjaren voelen kinderen zich geheel verbonden met het universum, de kosmos, ze ervaren zichzelf niet als een afzonderlijk ‘ik’, daarna ontwikkelen ze hun eigen ‘ik’ en voelen ze zich het middelpunt van de wereld, en in het volgende stadium ontdekken ze ‘de ander’ en gaan ze relaties aan, echt samen spelen, verliefd worden. Evenwicht, ritme, beweging, aanraking zijn belangrijk in deze periode.  

Tijdens de volgende 7 jaren doorlopen ze opnieuw deze fases met dan voornamelijk de focus op het ontwikkelen van sociale vaardigheden. Pas vanaf de leeftijd van 10 heeft het kind het bewustzijn, de vaardigheid zich te verplaatsen in een ander persoon en empathie te ontwikkelen of iets te begrijpen vanuit het perspectief van een ander. En vanaf de leeftijd van 14 jaar begint een nieuwe boog van 7 jaar, waarin kennis, visie en weten, in belangrijke mate ontwikkelen.

5 basisrechten van het kind

Deze ontwikkeling botst vaak met de verwachtingen van ouders of (school)omgeving of thuissituatie, het verlangen van ouders naar controle en beheersing of hun eigen dromen  over de toekomst van hun het kind.

Om gezond op te groeien heeft het kind 5 basisrechten:
• het recht om te bestaan
• het recht om gekoesterd te worden en liefdevol aangeraakt
• het recht om een eigen ik te ontwikkelen
• het recht op onvoorwaardelijke steun en hulp in het aanleren van de dingen des levens (levenskunst)
• het recht om hart en seksualiteit met elkaar te verbinden

Hoe voeden we onze kinderen in deze basisrechten? Welke tijd krijgt het kleine kind om zich te verbinden met een handeling, een gedachte, een gevoel? Welke beelden geven wij onze kinderen mee?

Hoe vrij zijn wij, volwassenen, in het horen, zien, uiten van angst, boosheid, verdriet, en vreugde, onze vier basisemoties? Wat betekent een volwassenen manier van omgaan met emoties? Hoe is het gesteld met onze speelsheid, ons grenzenstellend vermogen, onze eigen seksualiteit? En wat betekent dit in onze omgang met kinderen en respect voor lichamelijke integriteit?

Als volwassenen zijn we gekwetst in één of meer van deze basisrechten. We dragen allemaal een gekwetst kind in ons. Vaak is dit onbewust. Alsof er een masker over ons ware zelf ligt waarvan we niet meer weten dat het een masker is. Dit uit zich ook in opbouwde spierspanning en spiertonus en ligt aan de basis van karakterstructuren. Doorheen deze kwetsing, zijn we als volwassenen vaak de taal van kinderen vergeten en het contact met ons eigen lichaam verloren. Opnieuw gaan luisteren naar onze eigen lichaamstaal, opent de wegen naar het kind in onszelf en onze eigen kinderen. Achter de pijn die we daarin tegenkomen, ligt tevens ook de vergeving.

‘Opdat elk kind mag ontwikkelen wat in hart en ziel aanwezig is …
Opdat elk kind weer helemaal kind mag zijn …
Opdat elke volwassene het gekwetste kind in zichzelf herkent, het kind in zichzelf weer vindt en mag groeien in volwassenheid of ouderschap. ‘